Μου το έστειλε η Ειρήνη, μια μάνα που ξέρει να σκέφτεται, να ψάχνει απαντήσεις και δε διστάζει να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα αγγελούδια μας.
Μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στο στήθος της,είπε:
Μίλησέ μας για τα παιδιά.
Και εκείνος είπε:
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι γιοι και κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Για τη ζωή τους είστε το μέσο, αλλά όχι η αρχή.
Κι ας είναι μαζί σας, δεν ανήκουνε σε σας.
Μπορείτε νε τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις σκέψεις σας, γιατί σκέψεις έχουν δικές τους.
Μπορείτε να δώσετε στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους,
γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του μέλλοντος, που εσείς δεν μπορείτε να εποσκεφτείτε όυτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε όμοιά σας.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χτες.
Είστε τόξα από όπου τα παιδιά σας εκτοξεύονται σαν ολοζώντανα βέλη.
Ο Τοξότης βλέπει το σημάδι στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του, και την ελπίδα ότι τα βέλη του είναι γρήγορα και μπορούν να φύγουν μακριά.
Άμποτε το λύγισμά σας στα χέρια του Τοξότη να σημαίνει χαρά.
Γιατί όσο αγαπά το βέλος που πετά , τόσο αγαπά και το τόξο το σταθερό.
Σκεφτείτε το κι έτσι!
Τα σχόλια δικά σας...
Μου αρέσει το κείμενο αυτό. Είναι πολύ συγκινητικό.Από το βιβλίο <>.Μπράβο!Το καινουργιο σου ιστολογιο μου αρεσε πολυ.
ΑπάντησηΔιαγραφή