Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ο Τράγκας έξαλλος με το Σκάι για την επανάσταση του 1821!


«1821»: η σειρά του Σκάϊ για την Ελληνική Επανάσταση, που προβάλλεται κάθε Τρίτη.
«2011»: ο Γιώργος Τράγκας βλέπει την εκπομπή και μέσα από το ραδιόφωνο του Real FM ξεσπά κατά πάντων και κυρίως κατά των συντελεστών της σειράς του Σκάι!
Με φωνή που κόντευε να σπάσει τα μικρόφωνα, έξαλλος και εκτός εαυτού, χτυπώντας τα χέρια στο τραπέζι, άρχισε να στηλιτεύει τον τρόπο που παρουσίαζε η εκπομπή ότι ζούσαν οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας.
«Μαθαίνουμε τώρα, σε εκπομπή που αναφέρεται στο 1821, ότι είναι αστείο πως περιμέναμε 400 χρόνια να απελευθερωθούμε. Ότι τα τεφτέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δείχνουν ότι τα 400 χρόνια σκλαβιάς δεν ήταν σκλαβιά, ήταν ευημερία, υπήρχε ανεξιθρησκία και όλα τα ωραία, τουλάχιστον για τους 3 πρώτους αιώνες» είπε ο Γιώργος Τράγκας στην εκπομπή του με το γνωστό ύφος που προμηνύει εκρηκτική συνέχεια…!
«Δε θέλαμε λοιπόν να απελευθερωθούμε 400 χρόνια. Κάτι μας έπιασε στο τέλος! Καλά τα λέει ο κ. Βερεμής. Μα τι μας έπιασε και γκρεμίσαμε τέτοια ευημερία, τέτοια αρμονία, τέτοια ανάπτυξη;» σημείωσε ειρωνικά στη συνέχεια ο γνωστός δημοσιογράφος.
Από ‘κει και πέρα, άρχισε το one-man show του Γιώργου Τράγκα: «Γ*** τη μου! Γ*** την προπαγάνδα μου και όσα μάθαινα 60 χρόνια! Γιατί με αφήσατε ρε 60 χρόνια να είμαι στο σκοτάδι; 61 χρονών είμαι, ρε, και δε μου είπε κανείς τίποτα τόσο καιρό; Περνάγαμε καλά με τους Τούρκους ρε!» φώναζε ο Γιώργος Τράγκας! «Ρε αλήτες! Με αφήσατε στο σκοτάδι 60 χρόνια! Πέρναγα καλά και έγινα ελεύθερος ρε! Γιατί;;;;»!
Όσοι μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους, άκουσαν το Γιώργο Τράγκα στη συνέχεια να τα.. χώνει άγρια. «Ρε, που πάμε ως χώρα; Που πάμε άμα 400 χρόνια σκλαβιάς τα λέμε ευημερία, ρε; Γ***στε τα όλα! Σβήστε τη θρησκεία, σβήστε την ιστορία, σβήστε όλα τα εθνικά χαρακτηριστικά. Η σκλαβιά ήταν ευημερία, θέλαμε άλλα 400 χρόνια, από λάθος κάναμε επανάσταση» συνέχισε ο δημοσιογράφος έξαλλος.
«Δε μασάει η κατσίκα ταραμά, ρε. Θα τα βρείτε μπροστά σας ρε από τη νέα γενιά» είπε ο Γιώργος Τράγκας και συνέχισε οργισμένος: «Γ*** την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε κερατάδες... Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε "από ημάς" συνθήκην με "έναν" κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα. Άμα ζήσω, θα τους γ***σω, άμα πεθάνω θα μου κλάσουν τον μ***τσο» είπε και συμπλήρωσε μετά από ένα μικρό κενό: «Στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης, 1782-1827».
«Που να ξέρανε ρε αυτοί που έχυσαν το αίμα τους ότι θα έφθαναν να πούνε κάποιοι ότι η σκλαβιά ήταν ευτυχία» είπε ο Γιώργος Τράγκας αποχαιρετώντας τους ακροατές του…
Πηγή: http://www.madata.gr/diafora/media/89311.html
Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/01/1821_28.html

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

τα προβλήματα της ζωής


ΣΤΑΥΡΟΣ
Κάποτε, κάποιος νεαρός έφτασε στα όρια της απελπισίας. Πολλά τα προβλήματα. Ήταν πελαγωμένος. Αντικρίζοντας μόνο αδιέξοδο, έπεσε στα γόνατα προσευχόμενος, λέγοντας:
“Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς, ασήκωτος”.
Ο Κύριος αποκρίθηκε:
“Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις το βάρος του σταυρού σου, τότε πήγαινε και τοποθέτησέ τον μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Ύστερα, άνοιξε πάλι την πόρτα και διάλεξε όποιον σταυρό επιθυμείς.” Ο άνθρωπος φανερά ανακουφισμένος απάντησε, “Σ’ευχαριστώ Κύριέ μου”. Και στη συνέχεια, έκανε ό,τι του είπε ο Θεός. Καθώς μπήκε στο δωμάτιο, είδε πολλούς σταυρούς, μερικοί ήταν τόσο μεγάλοι ώστε να μην φαίνονται οι κορυφές τους. Άλλοι ήταν μέτριοι. Αυτός ανακάλυψε έναν μικροσκοπικό σταυρό που έγερνε πάνω σε έναν μακρινό τοίχο. 

“Θα ήθελα αυτόν τον σταυρό, Κύριε”, ψιθύρισε ο νεαρός.
Τότε ο Κύριος του απάντησε:
“ Παιδί μου, ξέρεις, αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που μόλις έφερες εδώ μέσα!”
Όταν τα προβλήματα της ζωής φαίνονται ακατανίκητα και απροσπέλαστα και δεν μπορούν ν’αντιμετωπιστούν. Όταν ο σταυρός που σηκώνεις είναι βαρύς. Μην τα χάνεις, μην ολιγοψυχήσεις και αποθαρρυνθείς. Θα βοηθηθείς πραγματικά αν κοιτάξεις τριγύρω σου. Τότε θα δεις καταστάσεις, σταυρούς τεράστιους, που άλλοι άνθρωποι καλούνται να σηκώσουν. Τότε θα ανακαλύψεις ότι ο δικός σου σταυρός πολλές φορές είναι πολύ ελαφρύς σε σύγκριση με τους σταυρούς των άλλων συνανθρώπων σου. Και μόνο τότε, μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου πολύ πιο «τυχερό» από ό,τι φανταζόσουν ποτέ . Θυμάσαι, για εκείνον, λέγεται, που παραπονιόταν πως δεν είχε παπούτσια, ως ότου συνάντησε κάποιον που δεν είχε πόδια. Ευχαρίστησε τον Θεό γι’αυτά που έχεις και όχι αυτά που στερείσαι.
Όποιος και αν είναι ο σταυρός σου, όποιος και αν είναι ο πόνος σου, μη ξεχνάς, μετά την μπόρα την δαιμονική, θα'ρθει η λιακάδα η Θεϊκή...
Μπορεί να παραπατάς, μπορεί ακόμα και να πέφτεις, όμως ο Θεός είναι πάντοτε εκεί για να σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις.


Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα.


Πριν λίγους μήνες άκουσα από πολύ δικό μου άνθρωπο για τη θεραπεία του καρκίνου με κουκούτσια από βερίκοκα, τα οποία στο εξωτερικό τουλάχιστον πωλούνται και σε ειδική συσκευασία. Τη μέθοδο αυτή ανακάλυψε αναζητώντας εναλλακτική θεραπευτική μέθοδο, μελετώντας ένα σχετικό βιβλίο-οδηγό. Σήμερα μου εστάλη ένα κείμενο, το οποίο διαφωτίζει ακόμη περισσότερο το θέμα αυτό.

Για πολλούς ίσως μοιάζει "τρελό" ή απίθανο, καθώς πέρα από τις κλασσικές (έως και αυτοκτονικές) μεθόδους "αποκατάστασης" του καρκίνου, (ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες ή εγχειρήσεις) δεν τους είναι γνωστή η απέραντη σοφία της φύσης... τόσο του σώματος μας, όσο και της Φύσης που μας περιβάλει. Και πως να τους είναι γνωστό όταν ζούμε την εποχή της επίσημης παραπληροφόρησης και της κερδοσκοπίας των φαρμακευτικών καρτέλ... Ας μην ξεχνάμε πως κατά τον Δρ. Χάμερ ο καρκίνος δεν είναι καν ασθένεια, αλλά ένας βιολογικός μηχανισμός επιβίωσης του σώματος σε ισχυρά ψυχολογικά "σοκ"... 

Παραθέτω λοιπόν το αξιόλογο αυτό κείμενο.

Φενάκη τα φάρμακα κατά του Καρκίνου;



Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα. Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά βερίκοκα και τα κουκούτσια επίσης από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση. Όταν ένας δυτικός γιατρός επισκέφθηκε τους Χούνζα, του προσέφεραν βερίκοκα και αυτός έφτυνε τα κουκούτσια. Έτσι του είχανε μάθει. Οι Χούνζα έκαναν όλοι έναν μορφασμό αηδίας. Πέταγε το καλύτερο.
  • Θυμηθείτε. Το κουκούτσι από το βερίκοκο είναι πάρα πολύ πικρό.  
  • Θυμηθείτε! Το πικρό είναι αναγκαίο για τον καρκίνο. 
  • Θυμηθείτε! Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς δεν έχουν όρεξη και πεθαίνουν από καχεξία (υπερβολικό αδυνάτισμα). 
  • Θυμηθείτε! Το κουκούτσι από το βερίκοκο έχει βιταμίνη Β17.  
  • Θυμηθείτε! τα παλικάρια των φαρμακευτικών έθαψαν την εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης στο πεδίο του καρκίνου και εκ. άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα (Otto Warburg).

Τι έγινε μετά; Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο – είναι η Μέκκα του καρκίνου) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς. Η ουσία που ανακάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs έκανε τα πειράματα πάνω σε ποντικούς. Η ουσία που ανεκάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λεατρίλη ή βιταμίνη Β17. Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε. Τι θα κάνατε εσείς και εγώ αν ακούγατε τέτοια καλό νέο; Δεν θα πηδάγατε από τη χαρά σας; Ο καρκίνος ήταν τελειωμένος. Αμ δε. Το χρήμα βασιλεύει. Πήγε λοιπόν στους ανωτέρους του και τους είπε τα ευχάριστα νέα. Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα. Τι θα κέρδιζαν αυτοί με την αντικαρκινική αυτή ουσία προσβάσιμη στον καθένα; Θα έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν τα κέρδη τους ανέρχονται σε πολλά δις μόνο από την Ελλάδα, φανταστείτε τι γίνεται σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε τα μέλη του Δ.Σ. του Μεμόριαλ ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών[3].

Του είπαν λοιπόν να συνεχίσει τα πειράματα και να αποδείξει πως ήταν λάθος. Το ακούτε ΛΑΘΟΣ. Οι διαδικασίες τροποποιήθηκαν και σχεδιάστηκαν με σκοπό να αποτύχουν και τελικά απέτυχαν. Αντικατέστησαν τον Σιγκουίρα με έναν κτηνίατρο, ο οποίος χορήγησε στα πειραματόζωα διαφορετική δόση από αυτή που χορηγούσε ο Ιάπωνας επιστήμονας και τα πειραματόζωα πέθαναν. Τα αποτελέσματα αυτού του ψευδοπειράματος δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη αναμένονται. Δεν αποδείχθηκε! Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.

Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Εδώ παίζονταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Βγήκε και κατήγγειλε ευθαρσώς τη μεγάλη απάτη. Τιμή στον θαρραλέο δημοσιογράφο. Τιμή στο Σιγκουίρα. Τιμή στον Κρεμπς που βρήκε έναν πολύτιμο σύμμαχο στη μάχη κατά του για τον καρκίνου. Από τις ελληνικές εφημερίδες μόνο «Το Βήμα» ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του θέματος. Ποιος Έλληνας γνωρίζει αυτή την μεγάλη απάτη (σύμφωνα με τον Μοςς); 

Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:

α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,
β) βελτίωσαν την γενική υγεία,
γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,
δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,
ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου. 


Επίσης η πρώτη επίσημη τονίζω επίσημη αναφορά του Μεμόριαλ υπογράμμιζε με ιδιαίτερη έμφαση τα θετικά πλεονεκτήματα της Β17. Μετά έπεσε γραμμή[4]. Ξέρετε εσείς… Γραμμή και την ακολούθησαν άπαντες. Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις!. Δεν αποδείχθηκε! Απορώ! Γιατί να μην βάζουμε ένα ερωτηματικό όταν ακούμε αυτό το μονότονα επαναλαμβανόμενο μότο των φαρμακευτικών.  
  • Θυμηθείτε! Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα στο μανάβη της γειτονιά σας έχουν την ίδια αξία με τα κουκούτσια από τα βερίκοκα των Χούνζα.
Αν λοιπόν αυτοί οι «κύριοι» έσβησαν έναν ερευνητή του κύρους του Κανεμάτσου Σιγκουίρα, που γι΄αυτόν είχε ειπωθεί από τον αντιπρόεδρο του Μεμόριαλ, ότι είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο της έρευνας και ότι οι συνάδελφοί του ερευνητές τον εκτιμούν απεριόριστα. Αν αυτοί οι κύριοι δολοφονούν τους γιατρούς στη Χιλή κ΄αλλού, καταλαβαίνουμε όλοι πως ο πραγματικός καρκίνος για την υγεία της ανθρωπότητας βρίσκεται στα διοικητικά συμβούλια των φαρμακευτικών εταιριών.

Δεν μιλάμε βέβαια για ελληνικές μικρές εταιρίες, αλλά για σύγχρονα πολυεθνικά θηρία., που επιβάλλουν την άποψή τους με χημειοθεραπείες. Όποιος ασθενήσει από καρκίνο, θα υποστεί από τις Φαρμακοβιομηχανίες τα μαρτύρια της κόλαση: Γραμμικούς επιταχυντές κοβάλτια, χημειοθεραπείες, εξορκισμούς, για να φύγει ο δαίμονας καρκίνος, διαρκείς εξετάσεις που κρατούν τον άρρωστο σε διαρκή αγωνία, ανασφάλεια, φόβο πανικό, - σωστό θρίλερ. Τώρα το νικήσαμε το εξωαποδώ – δεν αναφέρουμε ούτε το όνομά του και χτυπάμε ξύλο, όταν ακούμε τη λέξη καρκίνος.

Βέβαια τα κυτταροτοξικά φάρμακα, ακτινοβολίες κ.λ.π., είναι γνωστό – και κανείς δεν το αρνείται-, ότι προκαλούν καρκίνο. Είναι δηλαδή βασικές αιτίες ανάπτυξης καρκίνου. Ο άρρωστος όμως, έκανε ότι ορίζουν η φαρμακοβιομηχανίες: Καλό για την τσέπη τους, κακό για τον άρρωστο. Μην ξεχνάτε: Τα όρια της τσέπης τους, είναι τα όρια της σκέψης τους. Κουβέντα αυτοί για τη διατροφή. Ρωτείστε ένα γιατρό αν έχει κάτι διδαχτεί για τη διατροφή στις Ιατρική Σχολές. Οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν τον ιατρικό κόσμο στο σκότος της άγνοιας για τη διατροφή και υπερήφανο για τις φαρμακευτικές του γνώσεις σε σημείο, που να υποτιμά τη διατροφή, όπως στην περίπτωση του μυλωνά.

Κανόνας Νο1:

• Τρώτε πικρά, τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους.

• Πίνετε χυμό από φύλλα ελιάς.

• Τρώτε ραδίκια και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα.

• Τρώτε αγκινάρες (πικρές).

• Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό), Βολβούς (πικρό) ή Γαϊδουράγκαθο (silybuns marianum), αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη υπεροξειδάση: Εξαιρετικό τονωτικό – αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού.

Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των καλύτερων γερμανών γιατρών, της περίφημης Επιτροπής Ε. Η Επιτροπή Ε, κατατάσει τα πικρά βότανα ως εξής: 
  • (1) κάσσια (quassia amara) 
  • (2) γεντιανή
  • (3) άγρια αψιθιά. 
  • (4) Φλοιός Gonolobus cocdurango,
  • (5) Centantium pulchellum,
  • (6) cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής (τόβρίσκετε στα φαρμακεία). 
  • 7) φλούδα νερατζιού. 
  • 8) γαϊδουράγκαθο (cnicus benediktus). 
  • 9) Ραδίκι. 
  • 10) κανέλα. 
  • 11) κόλιανδρος. 
Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη. Ο καρκινοπαθής συνήθως δεν έχει όρεξη και πεθαίνει από καχεξία. Διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Όλοι το γνωρίζουν: Τα πικρά βοηθούν στην όρεξη.

Αν το σώμα μας έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο, από τα πολλά γλυκά, ποτά, πατάτες κ.λ.π., {όλα αυτά μετατρέπονται σε γλυκόζη) και συγχρόνως έχουμε απορρίψει την πικρή γεύση, δεν θα πάθουμε καρκίνο; Το κλειδί είναι η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα).

[1] What to eat if you have cancer, Maureen Keane, Daniella Chace, Mc Graw Hill 2007.
[2] Η χαρά της ανακάλυψης, Pichard Feynman, Εκδόσεις Κάτοπτρο, σελ. 211
[3] Εφημερίδα «Το Βήμα», 23/5/1980
[4] A summary of the effect of amygdalin upon spontaneous mammary Tamors in mice, Sloan Kettering, report June 13, 1973
Από:http://vickytoxotis.blogspot.com/2010/11/17.html

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς'


Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενεια­κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ­νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ­σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι­κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ­ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιο­δικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέ­ρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ­σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετα­νάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτρο­πία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσό­ντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα­φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό­τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί­δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη­μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυ­χίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κα­τσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώ­σουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ρα­διόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρο­νικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβά­ζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφό­ρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ­λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ­μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου­λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι­κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παι­διά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ­πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγ­ματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμή­νου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα­θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέ­τοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτι­κές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλ­λιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγά­ρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πα­τρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δου­λειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τί­ρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακό­γουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτι­κά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρε­ώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημOn Telecomsήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμη­θούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δου­λειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρ­ταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύ­τερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμί­ζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοί­ρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε δια­κοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθή­να δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγι­νε άγνωστη λέξη.

(*) Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 395, Νοέμβριος 2004, σσ.548-550
Σημείωση (Πηγή: 'ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ' τ. 45)

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Ο καρκίνος του μαστού




Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια γυναίκα στα 29 της χρόνια μπορεί να ασθενήσει από καρκίνο του μαστού. Εάν δεν συνέβαινε σε εμένα, δεν θα το πίστευα ποτέ. Ακριβώς 3 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ψηλάφησα εντελώς τυχαία κάτι στο στήθος μου, χωρίς καν να γνωρίζω την έννοια της αυτοεξέτασης. Τη στιγμή εκείνη, ούτε που σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να ήταν καρκίνος, ώσπου μου το ανακοίνωσε η γιατρός μου. Πάγωσα, με κυρίευσε θυμός και απορία. Ήμουν εντελώς ανυποψίαστη και απροετοίμαστη. Στο άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν υπήρχαν άτομα που να δικαιολογούν βεβαρημένη κληρονομικότητα. Έμαθα όμως πως, ο καρκίνος δεν κάνει διαχωρισμούς.
Μετά τη διάγνωσή μου, η γιατρός μου με συμβούλεψε να δράσω άμεσα. Έτσι, βρήκα τον κατάλληλο χειρούργο μαστού για μένα και μέσα σε τρεις μέρες υποβλήθηκα σε ογκεκτομή και λεμφαδενικό καθαρισμό. Η απόφαση ήταν δύσκολη αλλά μου χάρισε τη ζωή μου.
Λίγες μέρες μετά την επέμβασή μου, ο ογκολόγος μου, μου ανακοίνωσε πως θα έπρεπε να υποβληθώ σε χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. 'Αγνωστες για εμένα ορολογίες στα 29 μου χρόνια. Η καθημερινότητα ήταν επώδυνη για εμένα και για τους δικούς μου, το νοσοκομείο είχε γίνει το δεύτερο σπίτι μου. Χάρη στη μεγάλη όμως υπομονή και ελπίδα που είχα για το μέλλον, συνέχισα να πηγαίνω κανονικά στη δουλειά μου κάθε μέρα, θέλοντας να αποδείξω στον ίδιο μου τον εαυτό ότι ακόμη ήμουν χρήσιμη.
Με τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού "'Αλμα Ζωής" με "σύστησε" ο χειρούργος μου. Στην αρχή, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν για αυτό που μου συνέβαινε, ίσως και από ντροπή. 'Αλλωστε, για μια γυναίκα το στήθος είναι το σύμβολο της θυληκότητάς της. Στον Σύλλογο έλαβα Ψυχοκοινωνική στήριξη, η οποία με έκανε να ξεπεράσω τους φόβους μου και τις ανασφάλειές μου και έτσι με τον καιρό αποκτήσαμε μια δυνατή σχέση. Δυο χρόνια μετά, αποφάσισα να εκπαιδευτώ εθελόντρια (μέσω του Προγράμματος Reach to Recovery) από τον Σύλλογο και να μπορώ και εγώ να στηρίζω συναισθηματικά γυναίκες που περνούν κάτι ανάλογο με εμένα. Μου άρεσε η ιδέα.
Σήμερα, τρια χρόνια μετά, νιώθω πως η ζωή μου έχει πλέον αλλάξει. Έχω κρατήσει μόνο τα θετικά που έφερε στη ζωή μου ο καρκίνος. Κατάλαβα τι έχει αξία και νόημα. Έμαθα να ξαχωρίζω τα ασήμαντα από τα σημαντικά και να απολαμβάνω τις στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους μου!
Ο καρκίνος του μαστού ήταν για εμένα μια επιβεβαίωση ότι μπορώ να είμαι επιθυμητή σαν γυναίκα και μετά από μια τέτοια ασθένεια. Ίσως τελικά να ήταν τυχερό αυτό που μου συνέβη γιατί μου έδωσε να καταλάβω ότι η ζωή είναι όμορφη και γλυκιά, φτάνει όμως να πιστέψουμε σε αυτή και να την διεκδικήσουμε!

 ______________________________________________________________________
«Oταν ο γιατρός μού είχε πει ότι έχω καρκίνο θυμάμαι ότι τα έβλεπα όλα σε αργή κίνηση. Σαν να γίνεται σεισμός 10 ρίχτερ, να γκρεμίζονται όλα γύρω σου κι εσύ να τρέχεις να σωθείς...». Η 47χρονη κυρία Χαρούλα Νικολαΐδου ασθένησε από καρκίνο του μαστού πριν από τρία χρόνια. «Ημουν πολύ τυπική με τις εξετάσεις μου, σε βαθμό που φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν. Για κάποιον λόγο ήμουν πάντα ψυλλιασμένη. Ισως επειδή είχαμε χάσει την αδελφή του πατέρα μου από την ίδια νόσο. Δεν ξέρω...». Από την ηλικία των 40 ετών έκανε κάθε χρόνο ψηφιακή μαστογραφία. Ολες ήταν «καθαρές», ακόμη και αυτή που έκανε τη χρονιά κατά την οποία διαγνώστηκε η νόσος. «Παρ΄ ότι είχα υποβληθεί σε μαστογραφία, για κάποιον λόγο πίστευα ότι κάτι έχω. Εκτός από γυναικολόγο πήγαινα και σε μαστολόγο, ο οποίος μου έκανε υπέρηχο και ψηλάφηση. Από τον υπέρηχο κάτι φάνηκε, διότι ο όγκος ήταν σε αρχικό στάδιο και σε μεγάλο βάθος. Ακόμη και τότε όμωςδεν ήμασταν σίγουροι αν ήταν κακοήθης».

Η κυρία Νικολαΐδου εισήχθη στο χειρουργείο χωρίς να γνωρίζει αν ο όγκος τον οποίο θα αφαιρούσε ήταν κακοήθης. «Ημουν έξω από το χειρουργείο και μου έλεγαν ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν καλοήθης. Το χειρουργείο έγινε, ο όγκος αφαιρέθηκε, μου είπαν ότι είχα καρκίνο- ευτυχώς σε αρχικό στάδιο- και ξεκίνησα θεραπείες. Την περίοδο που έκανα χημειοθεραπεία θυμάμαι ότι νευρίαζα όταν έβλεπα άλλες γυναίκες με το ίδιο πρόβλημα να στεναχωριούνται για την απώλεια των μαλλιών τους. “Το θέμα είναι να σωθούμε, τα μαλλιά θα ξαναφυτρώσουν”έλεγα τότε. Αυτά τα έλεγα ίσως επειδή δεν βασιζόμουν ποτέ στην εμφάνισή μου. Τώρα σκέφτομαι ότι το μαλλί είναι μέρος της εικόνας μας».

Το διάστημα κατά το οποίο μια γυναίκα με καρκίνο του μαστού υποβάλλεται σε θεραπεία «τρέχει», δεν έχει χρόνο να σκεφθεί τι έχει συμβεί. «Οταν τελειώσουν οι θεραπείες και επανέλθεις στη ρουτίνα της προηγούμενης ζωής, νιώθεις ότι έρχεται “τσουνάμι”. Είναι η περίοδος που όλοι προσπαθούν να σε ηρεμήσουν και σε προτρέπουν να ξεχάσεις και να προχωρήσεις. Ακούς συνέχεια να σου λένε “όλα τελείωσαν”, “ξέχασέ το”. Εσύ, όμως, τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι ήταν αυτό που σε χτύπησε. Γι΄ αυτό πιστεύω ότι όλες οι γυναίκες που βιώνουν αυτή την εμπειρία χρειάζονται στήριξη».

Παρά ταύτα, η κυρία Νικολαΐδου δεν σταματά να λέει ότι νιώθει τυχερή. Για τον όγκο ο οποίος διαγνώστηκε σε πολύ αρχικό στάδιο. Για τον σύντροφό της ο οποίος δεν έφυγε στιγμή από δίπλα της. Για τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής» όπου βρήκε στήριξη από άλλες γυναίκες οι οποίες είχαν βιώσει ανάλογη εμπειρία. Ηταν για εκείνη ένα απάνεμο λιμάνι...

Η περιπέτεια των τελευταίων τριών χρόνων άφησε έντονα σημάδια στη ζωή της. «Ο καρκίνος με άλλαξε. Βλέπω πια τη ζωή με άλλα μάτια, ζω κάθε στιγμή, εκτιμώ πράγματα τα οποία στο παρελθόν μπορεί να περνούσαν δίπλα μου και να μην τους έδινα σημασία. Μπορεί να ακούγονται κλισέ αυτά που λέωαλλά, πιστέψτε με, τα νιώθω βαθιά μέσα μου...». «Μπήκε η ζωή μου στη ζυγαριά»
Η σημερινή πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής» κυρία Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου αρρώστησε από καρκίνο του μαστού πριν από 12 χρόνια. Ηταν 49 ετών. «Για τέσσερα χρόνια δεν έκανα μαστογραφίαπαρά μόνο υπέρηχο και ψηλάφηση. Μια μέρα ένιωσα έναν όγκο στον δεξιό μαστό. Πήγα στον γιατρό, ο οποίος μου είπε ότι πρέπει να υποβληθώ σε θεραπεία. Τον ρώτησα:“Τι εννοείτε; Πρέπει να πάρω κάποιο φάρμακο, αντιβίωση;”. Απάντησε αρνητικά. “Εννοείτε χημειοθεραπεία; ”τον ξαναρώτησα. Μου είπε:“Ναι”. Είχα την ωριμότητα να το ακούσω, όχι όμως και να το αντέξω. Εχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Θεωρούσα ότι περνούσα τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου και ότι ξαφνικά όλα χάθηκαν. Το παιδί μου ήταν 14 ετών και ήθελα να το δω να μεγαλώνει. Τότε πίστεψα ότι δεν θα τα κατάφερνα».

Τα κατάφερε όμως. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου, ακτινοθεραπεία, χημειοθεραπεία και ορμονοθεραπεία για δέκα χρόνια. «Αυτή η περίοδος είναι πολύ σκληρή. Οχι γιατί χάνεις τα μαλλιά σου- ήξερα ότι ήταν θέμα χρόνου να ξαναβγούν- αλλά γιατί μπαίνει στη ζυγαριά η ίδια η ζωή σου».

Στον αγώνα που έδωσε η κυρία Γαβριηλίδου δεν ήταν μόνη. Τη στήριξε η οικογένειά της αλλά και γυναίκες με τις οποίες στη συνέχεια «δέθηκε» από τον Σύλλογο «Αλμα Ζωής». «Οταν ολοκλήρωσα τις θεραπείες μου και άρχισα να αναρρώνω, θέλησα να στηρίξω κι εγώ άλλες γυναίκες που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα. Αλλιώς ακούς τον γιατρό σου να σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά και αλλιώς μια γυναίκα η οποία έχει βιώσει ό,τι κι εσύ. Τη βλέπεις μπροστά σου, είναι καλά και πιστεύεις ότι κι εσύ θα έχεις την ίδια πορεία».

Σήμερα, Ημέρα Υγείας του Μαστού, η πρόεδρος του Συλλόγου «Αλμα Ζωής» καλεί όλες τις γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με τον καρκίνο του μαστού να μη χάνουν το κουράγιο τους. «Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μόνο θάνατος. Είναι και ζωή και εμείς είμαστε τα ζωντανά παραδείγματα. Βιώσαμε τον καρκίνο και σήμερα βρισκόμαστε ξανά στον στίβο της ζωής...».

ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ
«Αλμα Ζωής», Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού Διεύθυνση: Αριστοτέλους 79-81, 10 434 Αθήνα


TΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ «ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ» ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;


Όσο πιο απλό είναι το παιχνίδι, τόσο περισσότερο μπορεί να εξάψει τη φαντασία!
 
H δραστηριότητα του παιχνιδιού είναι ένα υποτιμημένο αλλά σημαντικότατο κομμάτι της ζωής του παιδιού. Tα παιδιά την ώρα που παίζουν δημιουργούν μια φανταστική πραγματικότητα, που τους επιτρέπει να επεξεργάζονται με τον τρόπο τους όσα ζουν καθημερινά. Eίναι μια μοναδική ευκαιρία για εξέλιξη και μάθηση, μετατρέποντας τα ερεθίσματα που εισπράττουν σε μια δική τους -κατανοητή γι’ αυτά- γλώσσα. Tο ζητούμενο λοιπόν είναι το παιχνίδι να δραστηριοποιεί το παιδί και όχι να είναι το ίδιο εντυπωσιακό. Όποιος έχει παρατηρήσει ένα παιδί για πάνω από 10 λεπτά θα έχει διαπιστώσει το εξής: ένα πολύπλοκο παιχνίδι, το οποίο αποτελεί πιστή απεικόνιση μιας πραγματικότητας σε κάθε του λεπτομέρεια, κρατά την προσοχή του παιδιού για πολύ λιγότερο χρόνο από ό,τι κάποια τυχαία αντικείμενα που βρίσκει στο σπίτι και αυτοσχεδιάζει με αυτά. Όσο πιο απλό είναι λοιπόν το παιχνίδι, αφήνοντας χώρο για τη δημιουργικότητα του παιδιού, τόσο περισσότερο μπορεί να εξάψει τη φαντασία του και να προσελκύει το ενδιαφέρον του. Mπορεί δηλαδή ένα παιδί να ασχολείται με τις ώρες με ένα ξύλο και μία μπαλίτσα, ενώ το καινούργιο παιχνίδι να σκονίζεται σε μια γωνία του δωματίου του. Tα πολύπλοκα δώρα είναι μέσα στη ζωή, αλλά ας κρατήσουμε τη διαπίστωση ότι δεν του είναι καθόλου απαραίτητα.
Mία στάση που λέει στα παιδιά «κάνε ό,τι θέλεις» στέλνει ένα μήνυμα αδιαφορίας
 
● H οριοθέτηση: Σαν γονείς έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να εγκρίνουμε το δώρο που επιθυμεί το παιδί μας. Eάν το πιστό αντίγραφο ενός όπλου είναι κάτι που πραγματικά αντιτίθεται στις αρχές μας, μπορούμε να του πούμε ότι δεν γίνεται να διαλέξει αυτό το παιχνίδι, αλλά ότι θα το βοηθήσουμε να κάνει μια εναλλακτική επιλογή. Ταυτόχρονα, ο γονιός καλείται να βρει μια ισορροπία μεταξύ των προσωπικών του αξιών και της κοινωνίας μέσα στην οποία μεγαλώνει το παιδί του. Eίναι άδικο να εκθέτουμε το παιδί σε ένα περιβάλλον που λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο και εμείς να απαιτούμε να διαφοροποιείται εντελώς από αυτό, όταν μάλιστα κατά την παιδική ηλικία υπάρχει έντονη η ανάγκη για ομοιότητα με τους συνομηλίκους. Tο πού όμως θα τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή είναι αντικείμενο προσωπικής απόφασης και δεν μπορούμε να κάνουμε εκ των πρότερων γενικεύσεις (π.χ., ίσως αποφασίσουμε ότι το παιδί μπορεί να αγοράσει μια δημοφιλή κούκλα ενός ήρωα, με τη στολή όμως του δύτη αντί του μισθοφόρου που οπλοφορεί). Tο κλειδί στην αναζήτηση της ισορροπίας είναι η διαπραγμάτευση και ο καλώς εννοούμενος συμβιβασμός. Aκόμα, οι γονείς έχουμε κάθε δικαίωμα (και υποχρέωση) να βάζουμε όριο στις ώρες έκθεσης του παιδιού στην τηλεόραση και στις διαφημίσεις. Aκούγεται απλοϊκό, αλλά ισχύει: τα διαφημιστικά μηνύματα γίνονται αθροιστικά πιο ισχυρά και έχει σημασία αν θα δει την ίδια διαφήμιση της ρεπλίκας μία ή πέντε φορές την ημέρα.

● Oι ενοχές: Συχνά η δυσκολία μας να του αρνηθούμε κάτι οφείλεται στις ενοχές μας για την υποτιθέμενη ανεπάρκειά μας στο ρόλο του γονέα. Eλπίζουμε ότι η χαρά στο πρόσωπο του παιδιού μας την ώρα που θα παίρνει το εντυπωσιακό δώρο που επιθυμεί θα αντισταθμίσει τις ώρες της απουσίας μας ή τα νεύρα που εκτονώσαμε επάνω του. Aς μην αφήσουμε τις προσωρινές διαμαρτυρίες του να μας ξεγελάσουν: τα παιδιά αποζητούν την ασφάλεια που προκύπτει μέσα από αυτή την οριοθέτηση. Mια στάση που θα τους έλεγε «κάνε ό,τι θέλεις» στέλνει ένα μήνυμα αδιαφορίας και παραίτησης εκ μέρους μας, μετατρέποντας τη ζωή του ανήλικου ακόμα παιδιού μας σε μια εμπειρία που γίνεται μοναχική, και μερικές φορές τρομακτική. Mακροπρόθεσμα, του εξηγούμε με αυτόν τον τρόπο ότι υπάρχει όριο σε αυτά που μπορεί να απαιτήσει από τους άλλους και ότι δεν είναι μόνο του στον κόσμο, έχει εμάς που νοιαζόμαστε πραγματικά γι’ αυτό. Όσο για την «εξαγορά» μέσω υλικών παροχών, δεν ξεγέλασε ποτέ κανένα παιδί στον κόσμο ως υποκατάστατο της ουσιαστικής παρουσίας κοντά του.

• H ακρίβεια: Όσο για το οικονομικό κόστος της επιλογής των παιδιών, αντί να μας πανικοβάλει, και πριν τρέξουμε να κάνουμε αίτηση για ένα ακόμα καταναλωτικό δάνειο, μπορούμε να το δούμε σαν μια καλή αφορμή για την εισαγωγή τους στα ... χρηματοοικονομικά! Eίναι απολύτως θεμιτό να τους πούμε ότι δικαιούνται ένα συγκεκριμένο ποσό για την αγορά παιχνιδιών αυτά τα Xριστούγεννα, το οποίο εμείς κρίνουμε κατάλληλο. Eάν επιθυμούν να υπερβούν αυτό το πόσο, τότε θα έπρεπε να έχουν συγκεντρώσει κάποια χρήματα στη διάρκεια της χρονιάς από το χαρτζιλίκι τους. Έτσι μαθαίνουν ότι η ικανοποίηση των επιθυμιών απαιτεί προσωπική προσπάθεια.

●H Aμοιβαιότητα: Πολύ συχνά ρωτάμε τα παιδιά τι θέλουν, αλλά αμελούμε να τα ρωτήσουμε για τα δώρα που εκείνα θα κάνουν, σαν να μην είναι τόσο σημαντικό. Mπορούμε όμως να αρχίσουμε να τα συμπεριλαμβάνουμε στην αναζήτηση δώρων για πρόσωπα αγαπημένα. Bεβαίως, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε ότι το παιδί θα αναφωνήσει από ενθουσιασμό την πρώτη φορά που θα του ζητήσουμε να μας βοηθήσει να διαλέξουμε δώρο για τη γιαγιά του. H χαρά της προσφοράς είναι ένα επίκτητο χαρακτηριστικό, που αναπτύσσεται σταδιακά, καλλιεργείται και μαθαίνεται. Ωφέλιμο επίσης μπορεί να είναι να προτρέψουμε τα παιδιά να κατασκευάσουν τα ίδια τα δώρα που θα προσφέρουν, ώστε να κατανοήσουν ότι η προσφορά έχει και μια άλλη άξια, που δεν μετριέται σε ευρώ.

● Tο προσωπικό παράδειγμα Ως γνωστόν, οι συμβουλές είναι παροιμιώδεις για την αναποτελεσματικότητά τους. Aντίθετα, το προσωπικό παράδειγμα είναι το ισχυρότερο όπλο των γονέων. Οι γονείς καλούνται να αναλογιστούν το πρότυπο καταναλωτικής συμπεριφοράς που οι ίδιοι αντιπροσωπεύουν. Δεν είναι δυνατόν να δυσανασχετούμε που το παιδί μας τα θέλει... όλα, όταν και για εμάς τους ίδιους η σημαντικότερη πηγή εκτόνωσης είναι η αγορά άχρηστων ρούχων και αντικειμένων. H συμπεριφορά των παιδιών μας είναι εν μέρει καθρέφτης των δικών μας συνηθειών, της σχέσης μας με τα χρήματα, των επιλογών και των ενδιαφερόντων μας. Iσχυρές εξωτερικές επιρροές, όπως οι τηλεοπτικές διαφημίσεις, πιάνουν λιγότερο τόπο όταν δεν ενισχύονται από τα μηνύματα που το παιδί λαμβάνει από το σπίτι του. Eυκαιρία λοιπόν για μια ανασκόπηση της σχέσης μας με την κατανάλωση.

H συμπεριφορά των παιδιών μας είναι εν μέρει καθρέφτης των δικών μας επιλογών!

Δραστηριότητες για παιδιά


Γυρνάει απ’ το σχολείο και μονομιάς κάθεται στον καναπέ και πιάνει το τηλεχειριστήριο. Της τηλεόρασης ή της κονσόλας. Μην του θυμώσετε, μη δυσανασχετήσετε. Έχει κι εκείνο ανάγκη να χαλαρώσει, να παρακολουθήσει το αγαπημένο του πρόγραμμα, να παίξει το αγαπημένο του παιγνίδι. Αλλά όταν μετά θα του πείτε τη λέξη «φτάνει», θα πρέπει να είστε έτοιμη να του δώσετε μια απάντηση στην ερώτησή του «και τι θα κάνω τώρα;».
Τα παιδιά είναι υπερκινητικά, δεν έχουν ανάγκη να «κάτσουν να ξεκουραστούν», όπως οι μεγάλοι, οπότε μην περιμένετε πως μόλις πέσει η διαταγή να σβήσει η τηλεόραση, το playstation, το κομπιούτερ, θα πατήσει το κουμπί του off και να κάτσει φρόνιμο και ήσυχο στην καρέκλα!


Θα το εκτιμήσει αφάνταστα, χωρίς φυσικά να το ξεστομίσει ποτέ, αν στην ερώτησή του «τι θα κάνω τώρα;», του πείτε «φόρεσε τα παπούτσια σου, θα βγούμε βόλτα μαζί!». Τα παιδιά λατρεύουν να περνούν χρόνο μαζί σας. Όποιο πρόγραμμα παίζει στην τηλεόραση, με όποιο ηλεκτρονικό παιγνίδι κι αν παθιάζεται, μόλις καταλάβει ότι θα κάνετε κάτι μαζί, είναι έτοιμο να παρατήσει τα πάντα για χάρη σας…


Προτείνετέ του μια βόλτα σ’ ένα μουσείο. Μπορεί η λέξη «μουσείο» να δημιουργεί ακόμη και σε σας χασμουρητά, αλλά το ξέρατε πως υπάρχουν μουσεία και ιδρύματα που ορισμένα απογεύματα έχουν δραστηριότητες για παιδιά; Ψάξτε τι υπάρχει κοντά σας, κάντε μια λίστα με τις μέρες και τις ώρες και προγραμματιστείτε αναλόγως!


Αν μικροί και μεγάλοι ζητάτε διασκέδαση και ψυχαγωγία, μια πολύ καλή ιδέα (πριν μπει η βαρυχειμωνιά) είναι να επισκεφτείτε τα διάφορα θεματικά πάρκα της πόλης σας, ή να πάτε σε κάποιο παγοδρόμιο, ή πάρκο για πατινάζ, (ή water park το καλοκαίρι) και να διασκεδάσετε με την ψυχή σας! Το παιδί σίγουρα θα το ευχαριστηθεί κι αν παίξετε κι εσείς μαζί του, θα του χαρίσετε μια απ’ τις ωραιότερες μέρες της ζωής του! Μπορείτε, επίσης, να επισκεφτείτε το ζωολογικό κήπο, το ενυδρείο, το πλανητάριο για να ψυχαγωγηθείτε ανακαλύπτοντας και μαθαίνοντας. Αν ο καιρός δεν το επιτρέπει, μπορείτε να πάτε σε ένα παιδότοπο και να περάσετε εκεί τη μέρα ή το απόγευμα ή το πρωινό σας.


Μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες, θα βοηθήσετε το παιδί σας να ανακαλύψει τα ενδιαφέροντα και τα ταλέντα του. Μπορείτε να του προτείνετε να το εγγράψετε σε σχολή θεάτρου ή χορού, σε εργαστήρι ζωγραφικής ή χειροτεχνίας, να του προτείνετε να μάθει ένα μουσικό όργανο, να το πάτε σε μια παιδική χορωδία, να πάει σε κάποιο αθλητικό σύλλογο ή σωματείο για να ασχοληθεί με ομαδικό ή και ατομικό άθλημα. Προσοχή όμως, μην το παρακάνετε. Δεν πρέπει να «βαρυφορτώσετε» το πρόγραμμα του παιδιού γιατί πρέπει κάπως να απασχολείται τα απογεύματα!
http://paidagwgos.blogspot.com

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Τεστ αντοχής για το αν μπορείτε να μεγαλώσετε παιδιά


Σίγουρα τα παιδιά είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε και σύμφωνα με κάποιους “ο σκοπός της ζωής – ύπαρξής μας” αλλά μετά δεν έχει πισωγυρίσματα … δεν μπορούμε να αλλάξουμε γνώμη … Οπότε σας παρουσιάζουμε μερικά τεστ για να δείτε αν αντέχετε τις επιπτώσεις να έχετε ένα παιδί στο σπίτι!

Τεστ Βρωμιάς:
Αλείψτε τον καναπέ και τις κουρτίνες με μερέντα. Τοποθετήστε ένα σουβλάκι πίσω από τον καναπέ και αφήστε το εκεί όλο το καλοκαίρι.
Τεστ Παιχνιδιών:
Αγοράστε μία κούτα 150 λίτρων και γεμίστε το με LEGO (εναλλακτικά χρησιμοποιήστε στυλό ή βίδες). Παρακαλέστε ένα φίλο ή φίλη να τα σκορπίσει σε όλο το σπίτι. Κλείστε τώρα τα μάτια και προσπαθήστε να πάς στο μπάνιο ή την κουζίνα χωρίς να βγάλετε άχνα: Στο κάτω-κάτω θα μπορούσατε να ξυπνήσετε το παιδί!
Τεστ σούπερ μάρκετ:
Πάρτε ένα ή δύο ζώα (κατά προτίμηση κατσίκες) και πάρτε τις μαζί στην επόμενη επίσκεψη στο Super Market. Προσέχετε τις όλη την ώρα και πληρώστε ότι φάνε ή καταστρέψουν.
Τεστ Ντυσίματος:
Προμηθευτείτε ένα μεγάλο ζωντανό χταπόδι και προσπαθήστε να βάλετε το σε ένα δίχτυ από πατάτες. Σιγουρευτείτε ότι έχετε βάλει όλα τα πλοκάμια μέσα στο δίχτυ.
Τεστ φαγητού:
Προμηθευτείτε ένα μεγάλο πλαστικό φλιτζάνι και γεμίστε το μέχρι την μέση με νερό. Στηρίξτε το φλιτζάνι σε μία κούνια, κρεμάστε την κούνια από το ταβάνι και σπρώξτε την. Προσπαθήστε τώρα να γεμίσετε με ένα κουτάλι το φλιτζάνι με μουλιασμένα Corn Flakes παριστάνοντας παράλληλα το αεροπλάνο. Μετά χύστε το περιεχόμενο του φλιτζανιού στο πάτωμα και μείνετε ήρεμοι.
Τεστ Νύχτας:
  1. Προετοιμαστείτε ως εξής: Γεμίστε μια μαξιλαροθήκη με 3-4 κιλά υγρής άμμου.
  2. Ξεκινήστε στις 6 μ.μ. να περπατάτε με την μαξιλαροθήκη στην αγκαλιά, κάνοντας παράλληλα την κίνηση του νανουρίσματος.
  3. Κάντε το παραπάνω μέχρι τις 9 μ.μ. Τοποθετείστε την μαξιλαροθήκη τώρα στο κρεβάτι και βάλτε ξυπνητήρι στις 2 π.μ.
  4. Σηκωθείτε στις 2 και ξαναμεταφέρετε την μαξιλαροθήκη για μία ώρα μέσα στο σπίτι και αυτήν τη φορά τραγουδήστε όμως και τραγούδια νανουρίσματος.
  5. Βάλτε ξυπνητήρι στις 5 και επαναλάβετε το σημείο 4. και προσπαθήστε αυτήν την φορά να θυμηθείτε και άλλα τραγούδια νανουρίσματος.
  6. Βάλτε ξυπνητήρι στις 7 και ετοιμάστε πρωινό.
  7. Επαναλάβετε τα παραπάνω κάθε νύχτα για τουλάχιστον 3 χρόνια.
  8. Έχετε υπομονή!!
Τεστ επιδεξιότητας για το νηπιαγωγείο και το δημοτικό:
Πάρτε ένα κουτί αυγών και προσπαθήστε να το μετατρέψετε με ένα ψαλίδι και νερομπογιές σε κροκόδειλο. Τώρα μετατρέψτε ένα χαρτόνι από χαρτί τουαλέτας σε ένα ελκυστικό κηροπήγιο. Μετά κατασκευάστε με σελοτέιπ και αλουμινόχαρτο ένα ακριβές αντίγραφο του πύργου του Άιφελ.
Τεστ αυτοκινήτου:
Πουλήστε το διθέσιο κάμπριο σας και αγοράστε ένα Renault Scenic. Τώρα πάρτε ένα παγωτό ξυλάκι σοκολάτα και τοποθετήστε το στο ντουλαπάκι. Αφήστε το εκεί για τουλάχιστον 24 ώρες. Πάρτε ένα κέρμα των 100 δραχμών και βάλτε το στο κασετόφωνο. Λιώστε μια σακούλα με μπισκότα βουτύρου και σκορπίστε το στο πίσω κάθισμα. Χαράξτε τις πόρτες του αυτοκινήτου με μία τσουγκράνα.
Τεστ σωματική ικανότητας (για γυναίκες):
Πάρτε ένα σακί με φασόλια και δέστε το γύρω από την μέση σας για 9 μήνες. Μετά αφαιρέστε τα φασόλια, αλλά αφήστε το σακί στη θέση του.
Τεστ οικονομικής ικανότητας (για άντρες):
Πηγαίνετε στην τράπεζα και αναθέστε πάγια εντολή με τα λεφτά του μισθού σας σε ίσα μέρη σε μαγαζιά παιχνιδιών, Σούπερ Μάρκετ και εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Τελικό Τεστ:
Βρέστε ένα φιλικό ζευγάρι που έχει ήδη ένα παιδί. Δώστε τους συμβουλές για θέματα όπως: πειθαρχία, υπομονή, ανεκτικότητα κλπ. Κάντε όσο μπορείτε εξυπνότερες προτάσεις βελτίωσης συμπεριφοράς. Τονίστε πόσο σημαντική είναι η συνεπής διαπαιδαγώγηση. Απολαύστε το πείραμα, γιατί είναι η τελευταία φορά που θα γνωρίζεις αυτές όλες τις συμβουλές. Πιθανόν να είναι και η τελευταία φορά που θα δείτε αυτό το ζευγάρι, αλλά μην πτοείστε!
Αυτό ήταν το τέλος του τεστ. Αν καταφέρατε και περάσατε όλες τις δοκιμές με επιτυχία: Καλή διασκέδαση στην τεκνοποίηση!!!!!


VN:F [1.9.6_1107]





Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Ας γελάσουμε λίγο!!

Ο Κώστας μια μέρα ενώ ήταν σκοπιά στην πύλη, παίρνει ένα γράμμα από τον ταχυδρόμο. Με χαρά αναγνωρίζει στον φάκελο τον γραφικό χαρακτήρα της κοπέλας του. Γεμάτος χαρά ανοίγει το φάκελο, διαβάζει και το χαμόγελό του παγώνει.. (είναι πολύ εύκολο έτσι και αλλιώς να σου παγώσει το χαμόγελο εκεί πάνω όταν έχει -10)… Να τι διάβασε :
“Αγαπημένε μου Κώστα,
Είμαστε μαζί 3 χρόνια. Και το ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Δεν μπορώ να αντέξω όμως το ότι είσαι μακριά μου. Για αυτό πήρα την απόφαση να χωρίσουμε. Έτσι και αλλιώς, σε μερικές στιγμές αδυναμίας, σε απάτησα. Συγχώρεσε με, αλλά έτσι είναι καλύτερα και για τους δύο μας… Σε παρακαλώ να μου στείλεις όποιες φωτογραφίες μου έχεις.
Γεια
Ιωάννα”
Μέχρι να τελειώσει η σκοπιά, ο Κώστας έχει καπνίσει 17 1/2 πακέτα prince και έχει ρίξει το κλάμα της ζωής του. Τελειώνοντας τη σκοπιά του, και προσπαθώντας να ηρεμήσει, πάει στο θάλαμο, και φωνάζει όλες τις σειρές. Τους ζητάει να του δώσουν όσες φωτογραφίες μπορούν, από γκόμενες, αδερφές, θείες, μανάδες, γιαγιάδες, ξαδέρφες και πάει λέγοντας. Μαζεύει καμιά 80αριά φωτογραφίες και τις βάζει σε ένα φάκελο. Μετά πάει στο κρεβάτι του και γράφει το εξής γράμμα :
“Αγαπητή Ιωάννα,
Επειδή δεν μπορώ να θυμηθώ ποια ακριβώς είσαι, σε παρακαλώ, διάλεξε την δικιά σου φωτογραφία και στείλε τις υπόλοιπες πίσω.
Κώστας”



Και λίγη σκέψη...


 Μια που μιλάμε για δέντρα, και λίγοι "πράσινοι" αριθμοί για να σκεφτούμε, το ανεπανώρθοτο κακό που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι στο περιβάλλον, δηλαδή στον ίδιο μας τον εαυτό.110 χιλιάδες δένττρα χρειάστηκαν για να εκτυπωθεί το πρώτο βιβλίο του Harry Potter. 1 εκατ. θαλάσσια ζώα πεθαίνουν κάθε χρόνο από πλαστικές τσάντες, και πλαστικά απόβλητα. 23 δισ. τόνοι C02 απελευθερώνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. 40 κιλά χαρτί χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο από τους ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες. 27 εκατ. μπουκάλια και βάζα που πετιούνται κάθε χρόνο από τους Αμερικανούς. Μετά από 4000 χρόνια μπουκάλια και βάζα θα είναι σε άριστη κατάσταση. 400 χρόνια, θα απαιτηθεί για την ανακύκλωση των πλαστικών σε χώρους υγειονομικής ταφής με φυσικό τρόπο!

Τα δέντρα τα ψηλά μιλάνε Ελληνικά!!!

Το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο Redwood στην Καλιφόρνια. Το ύψος του είναι 115,55 μ. και ανακαλύφθηκε μόλις το 2006.
Όχι, δε μας συνεπήρε μέχρι παραφροσύνης η εθνική μας υπερηφάνεια! Απλώς αναφερόμαστε στα ονόματα  4 πανύψηλων δέντρων στις ΗΠΑ., που όταν οι επιστήμονες σκέφτηκαν να τα ... βαφτίσουν, κατέφυγαν στην ακένωτη πηγή της ελληνικής γλώσσας.

Έτσι το πιο χαμηλό από αυτά, ύψους μόνο 111 μέτρων, το ονόμασαν Δαίδαλο, το αμέσως ψηλότερο (113 μέτρα) το βάφτισαν Ίκαρο, ένα ακόμα ψηλότερο (114 μέτρα) το είπαν ¨Ηλιο και το κορυφαίο και ψηλότατο δέντρο της γης - το ονόμασαν Υπερίωνα - ύψος 115,5 μέτρα, όσο ένα κτίριο με 36 πατώματα!
Την τοποθεσία μάλιστα αυτού του τελευταίου οι επιστήμονες την κρατούν κρυφή για να μη σπεύσουν κάποιοι τουρίστες να ... δοξαστούν σκαλίζονταςστον κορμό του το όνομά τους!

Σας πληροφορούμε μόνο ( εμπιστευτικά! ) ότι ο Δαίδαλος βρίσκεται σε εθνικό πάρκο στην Καλιφόρνια.